Tak można przywitać nowy rok. Przecież niekoniecznie trzeba to robić w jego pierwszy dzień! A może ktoś ma styczniowych solenizantów? Albo jakąś inną okazję do kolacji niebanalnej czy obiadu niepowszedniego? Warunek jeden: musi lubić krewetki. Proponuję bowiem przyrządzić marynowane i lekkie, z patelni grillowej. Ich zaletą jest także to, że przyrządzimy je w trzy minuty. Pod warunkiem, że wcześniej (nawet rano) je zamarynujemy.

Danko można przygotować z krewetek surowych lub mrożonych, z podgotowanych wstępnie lub nie. Gdy są surowe lub obgotowane, ale w pancerzykach, trzeba je ich pozbawić. To zabiera trochę czasu, ale idzie szybko. Po zdjęciu pancerzy i odjęciu głów (z tymi czułkami, które niektórych zniechęcają do jedzenia!), trzeba jeszcze z tułowi usunąć czarną żyłkę trawienną. Krewetki, następnie przemyte, nadają się do przyrządzenia.

 

Krewetki na szpadkach po mojemu

oczyszczone krewetki

limonka

2 papryczki peperoni lub chili

przyprawa karaibska (kolendra, cebula w płatkach, cukier, sól)

świeża bazylia, najlepiej tajska

oliwa

Krewetki oczyścić, obmyć, obsuszyć. Skropić sokiem z limonki i oliwą, wymieszać z przyprawą oraz pokruszoną papryczką. Przykryć listkami świeżej bazylii, odstawić w chłodne miejsce.

 

Zamarynowane krewetki nadziewać na szpadki po dwie lub trzy. Skropić marynatą, pilnować, by na każdej znalazła się cząstka papryki.

 

Patelnię grillową lub grill mocno rozgrzać, szpadki z krewetkami obsmażać przez dwie–trzy minuty z każdej strony. Podawać na gorąco z jakimś dalekowschodnim sosem.

 

Do naszych szaszłyczków podałam indonezyjski sos satay. Wyrabia się go z orzeszków ziemnych. Ma charakterystyczny smak i kolor. Jeżeli nie jest dość ostry, a lubimy jeść pikantnie, doprawiamy go cayenne lub inną mocną przyprawą z papryki. Ja podałam sos ze słoiczka, ale kiedyś obiecuję sobie przyrządzić go własnoręcznie. Wtedy podam przepis.

Jak widać na jednym ze zdjęć, do szaszłyczków przygotowałam sałatę z roszponki i pomarańczy. Trzeba ją skropić oliwą i mocno popieprzyć. Proponuję postawić na stole jeszcze jedną sałatkę: z pieczonej papryki.

 

Aby ją przyrządzić, opiekamy w piekarniku z górnym opiekaczem strąki papryki oczyszczone i przepołowione. Układamy je na papierze do pieczenia. Zapewni to nam komfort, bo nie zabrudzimy naczynia sokiem z opiekanej papryki. Papryki wstawiamy do piekarnika nastawionego na najwyższą temperaturę na kilka minut (8–10). Jeżeli trzeba, przeskładamy je, aby wszystkie fragmenty skórki były poddane opiekaniu. Wyjmujemy, gdy skórki się zwęglą – będą czarne i łatwo dadzą się zdejmować. Gotowe papryki można zostawić w całości albo pokroić w paski i wymieszać z plasterkami cebuli, przesiekanym ząbkiem czosnku oraz z dobrą oliwą. To wszystko. Aha, można dodać też natkę lub jakieś zioła. Albo cząstki dojrzałego pomidora.

 

A z co szampanem? Może być to nie oryginalny trunek z Szampanii, lecz inne wino wyrabiane metodą szampańską. Na przykład hiszpańska cava, włoskie prosecco, niemiecki Sekt lub też francuski kuzyn szampana – crémant. Byle trunek był naprawdę zimny. Jak mróz za oknem. Ciekawą reklamę szampana zamieścił „Kurier Warszawski” w roku 1925. Były to szalone lata dwudzieste po Wielkiej Wojnie, a w Polsce, dodatkowo, po wojnie z bolszewikami. Mimo że biednie, żwawo obchodzono karnawał, ciesząc się pokojem. Wydawało się, że nastanie wreszcie czas wydobywania się z biedy i pomnażania dostatku. Ale za plecami bawiących się, tańczących i pijących szampana czaił się Wielki Kryzys. Miał uderzyć za cztery lata.

 

Ile czasu potrwa nasz dostatek? Co nam się czai za plecami? Na razie – bawmy się, może świat potrwa jeszcze dwa tygodnie, zgodnie z maksymą Beaumarchais. W tej zabawie pragniemy towarzyskiego sukcesu? Przy szampanie proponuję przeczytać naszym gościom staroświecki  wierszyk o genezie tego napitku. Pochodzi z „Kuriera Warszawskiego” z roku 1879, a jego autora skrywają inicjały B. Cz.

 

Raz – kroć sto tysięcy djabłów,
W piekle bunt podniosłszy srogi,
Opuściło obowiązki,
I na ziemię dalej w nogi…
„Toż będziemy pić i hulać”.
Wrzeszczą diabły, lecz niestety
Wszystkim wściekle pić się chciało,
Żaden nie miał z nich monety…

Dzisiaj niema nikt kredytu –
Nawet djabeł… Źle z djabłami!
Smutnie drapią się za uszy
Wściekle kręcą ogonami.
A król piekieł – pan Satanas,
W kułak się w Hadesie śmieje:
„Niech poznają teraz, durnie,
„Jak się tam na świecie dzieje!…”

„Przyjdzie umrzeć nam z pragnienia!”
Biedne djabły zawołały –
„Któż nas zbawi?..” „Ja, panowie!..”
Wyrwał się Pipifaks mały.
„Pić nie macie co? – Nieprawdaż,
„Waszych smutków to przyczyną?
„Czy widzicie tę piwnicę?
„W niej przepyszne macie wino…”

„Rozbijemy tam kwaterę,
„Tam wesoło pohulamy!
„Brak wam grosza? głupi powód!
„Czyż dlatego pić nie mamy? –
„Drzwi zamknięte? – Bagatela!
„Teologja nas naucza,
„Że najlepiej pono djabłom
„Dziurką wcisnąć sio od klucza!…

Wszystkie flaszki wypróżnili,
Bo z djabłami nie przelewki –
Pieje kur… na ziemi leżą
Skuci niby cztery dziewki…
Wtem Satanas wszedł – za karę
Djabłów w próżne flaszki schował –
Oblał smołą – szyjki związał
I najszczelniej zakorkował…

Więc  – kroć sto tysięcy diabłów
Na dnie flaszek odpoczywa,
Każda z tych piekielnych flaszek
Dziś szampanem się nazywa
Kiedy srebrne szyjki błysną
Każdy kuraż djabli czuje…
Drut przecięty… korek strzela…
Ha! To djabeł wylatuje…

Autor najwyraźniej nadużył szampana i poczuł diable tańce w głowie. Tego nie robimy. Alkohol w bąbelkach szybko się wchłania i uderza do głowy. Warto o tym pamiętać.